Δεν είσαι εδώ

Δεν είσαι εδώ,

δεν είσαι...

και δαγκώνω τα χείλη μου

και μιλάω ψιθυρίζοντας

και ακροβατώ, ακροβατώ,

τρεμοπαίζοντας τα γόνατά μου, καθώς

ιδρώνουν τα δάχτυλά μου πάνω

στο τεντωμένο σχοινί

κι όταν πέφτω στο κενό

κουνάω τα χέρια μου τρελά από

κάπου να πιαστώ.

Με κρότο χτυπάω

κι αναβλύζουν από το κεφάλι μου

χρώματα κι όνειρα,

τόσα όνειρα,

τόσα, που απίστευτο φάνηκε

στους ιατροδικαστές.

Έγιναν χωρίς να το θέλουν

εκτιμητές έργων τέχνης

και ονειροκρίτες.

© Ανδρέας Γουργαριώτης